از دوست عزیزم «هومن شریفی»
با لحن جنون بخوان؛ لحن از دست ندادن، از سر نداشتن ِ چیزی که ارزش از دست دادن داشته باشد...
الف: راه بیا لعنتی ...راه بیا ... خوابت ببره میمیـــــــری
ف: نه اونقدر ها هم سرد نیست
الف:احمق سرما یه بهونست ...استخونات که با هم مشکل پیدا کنند دیگه روی هم، روی حرف تو وای نمیستند!
ف: من نمیخوام اون روی دنیا رو ببینم میفهمی؟
الف: لباساتو در بیار لخت شو
ف: هه... این مجسمه با لباس قشنگ تره
الف: لخت شو ...نذار سرما تدریجی بهت رسوخ کنه، بذار یه دفعه باشه ...شاید گر بگیری
ف: از چی گر بگیرم؟ از آتیشی که روشن نمیشه؟
الف: آتیش روشن که بشه تایمرش هم روشن میشه، یه جوری روشن شو که خاموش نشه
ف: دیــــــــــــوونه، ما همه شمع هستیم ... پارافین داریم ...تموم میشیم
الف: ... واسه همینه که فقط شبا میان سراغت ...واسه همینه ذره ذره لباستو در میارن ... که گر نگیری ...
ف: بسه .... میخوام بخوابم ... جای دندونا رو تنم درد می کنه
الف: هنو نفهیدی گازت میگیرن که دندوناشون کند نشه؟ از استخونات پله برقی میسازن تا آبشارشون باحال تر بریزه
ف: من یه فاحــــــــــــشه ام .... به خواب نیاز دارم می فهمی؟؟
الف: بخوابی میمیری ... صبح دوباره فاحشه به دنیا میای
ف: تو چه مر گــــــــــته؟ بیا خودتو خالی کن گورتو گم کن دیگه
الف: تا حالا کسی ازت خواسته لباساتو در بیاری و جای تو، لباساتو اتو کنه ؟؟؟....درش بیار
ف: لباسی که بوی عرق میده رو که اتو نمیکنند
الف: بیا قمار کنیم
ف: رو چی؟ چیزی واسه از دست دادن ندارم
الف: چرا ... خوابیدن تنها چیزیه که داری ... بیا سرش قمار کنیم
ف: قمار نه .... دوئل کنیم ...رولت روســــی ...اینو از بچگی دوست داشتم، نصیبم نشده
الف: دوئل، دل میخواد .... داری ؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟
ف: لبه ی پرتگاه که وایسی همه چی داری .......وقتی قراره یه دقیقه بعد نباشی همه چی داری ... چون داشتن ِ هر چیزی اون موقع بی ارزشه ... واسه همین داریش
الف: یه تیر میذاریم و میچرخونیم ، هر شلیک که خالی بود حق پرسیدن ِ یه سوال قبول ؟؟
.
.
.
.
شلیک اول .... تق
(مرگ اونقدر ها هم حقیر نیست که تا نیتشو کردی بهت پا بده)
الف:گریه ی بعد از سکس رو ترجیح میدی یا خنده ی وقت پول گرفتنو؟
ف: پول گرفتنو
شلیک دوم ..... تق
ف: تو به همه ی فاحشه ها اینطوری هستی یا فقط من؟
الف: با هر کی که لبه ی پرتگاه دل دل میکنه اینطوریم ....
شلــــــــــــــــــیک سوم ....... تق
الف: دوست داری با یه مرد عادی پشت یه آبشار فوق العاده زیبا و بلند توی یه غار بخوابی یا با معشوقت وقتی که داره از یه خیانت بر میگرده ؟
ف: معشوقه رو که نداشتم ... آبشارو هم همینطور ... ترجیح میدم بخــــــوابم ...با هرکی ، هر جایی که بذاره بخوابم
شلیک چهارم .................. تق
ف: فکر میکنی لباساتو در بیارم بهت بچسبم بازم فکرت به سوال کردن میرسه؟؟؟
الف: من سکس لبه ی پرتگاه رو تجربه نکردم ... شاید خوب باشه ولی من رو ارضا نمی کنه، تا وقتی چشمام به یه چیز ِ دیگه گیر کرده
شلیک پنجم ........... تق
الف: خب دو تا دیگه مونده ... دوست داری این گلوله تو سر ِ کدوممون بره ؟
ف: فرقی نمی کنه ... تو سر ِ هر کدوممون بره ، من میتونم بخوابم .
شلیک ششم .............................. تق
ف: خب بد آوردی آقای سوال ... یک شلیک مونده و یه گلوله ، آخرین وصیتتو بکن
الف: وصیت که لایق من نیست ...میدونی ، چتر نجات یا لباس ضد گلوله هیچ وقت نجاتت نمیده تا وقتی که خودت به زنده بودن اعتقاد نداری فقط یه چیزی ، با هر کی که خوابیدی جای نصف پول ازش بخواه لباستو اتو کنه. اینجوری فقط تو نیستی که مفعول ِ خواسته های اونی. یه گوشه میشینی و با چشات میبینی اونم واسه خاطر ِ تو ، مفعول میشه.
شلیک هفتم ..............................................................
پ. ن: رولت روسی نوعی دوئل است که در یک هفت تیر یک تیر میگذارند و میچرخانند، و نوبتی روی شقیقه ی خود میگذارند و شلیک میکنند
امید که گذارت این سو بیفتد و بخوانی
به آن محبوب نیلوفری؛ عزیزی که از کرانه La Seine برایم نوشت:
تو شاهینی؛ قفس بشکن به پرواز آی و مستی کن
بَرِ آزادگان داغ اسارت سخت ننگین است
بسان رهنوردانی که در افسانه ها گویند
گرفته کولبار زاد ره بر دوش
فشرده چوبدست خیزران در مشت
گهی پر گوی و گه خاموش
در آن مهگون فضای خلوت افسانگیشان راه می پویند
ما هم راه خود را می کنیم آغاز
سه ره پیداست
نوشته بر سر هر یک به سنگ اندر
حدیقی که ش نمی خوانی بر آن دیگر
نخستین: راه نوش و راحت و شادی
به ننگ آغشته، اما رو به شهر و باغ و آبادی
دودیگر: راه نیمش ننگ، نیمش نام
اگر سر بر کنی غوغا، و گر دم در کشی آرام
سه دیگر: راه بی برگشت، بی فرجام...
من اینجا بس دلم تنگ است
و هر سازی که می بینم بد آهنگ است
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بی برگشت بگذاریم
ببینیم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است؟
تو دانی کاین سفر هرگز به سوی آسمانها نیست
سوی بهرام، این جاوید خون آشام
سوی ناهید، این بد بیوه گرگ قحبه‌ی بی‌غم
که می‌زد جام شومش را به جام حافظ و خیام و می‌رقصید دست افشان و پاکوبان بسان دختر کولی
و اکنون می‌زند با ساغر مک نیس یا نیما
و فردا نیز خواهد زد به جام هر که بعد از ما
سوی اینها و آنها نیست
به سوی پهندشت بی خداوندی ست
که با هر جنبش نبضم هزاران اخترش پژمرده و پرپر به خاک افتند
بهل کاین آسمان پاک
چراگاه کسانی چون مسیح و دیگران باشد
که زشتانی چو من هرگز ندانند و ندانستند کآن خوبان
پدرشان کیست؟ یا سود و ثمرشان چیست ؟
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بگذاریم
به سوی سرزمینهایی که دیدارش
بسان شعله ی آتش
دواند در رگم خون نشیط زنده ی بیدار
نه این خونی که دارم (پیر و سرد و تیره و بیمار) چو کرم نیمه جانی بی سر و بی دم
که از دهلیز نقب آسای زهر اندود رگهایم
کشاند خویشتن را، همچو مستان دست بر دیوار
به سوی قلب من، این غرفه ی با پرده های تار و می پرسد، صدایش ناله ای بی نور:
کسی اینجاست؟
هلا ! من با شمایم، های ! ... می پرسم کسی اینجاست؟
کسی اینجا پیام آورد؟
نگاهی، یا که لبخندی؟
فشار گرم دست دوست مانندی؟
و می‌بیند صدایی نیست،
نور آشنایی نیست،
حتی از نگاه مُرده ای هم رد پایی نیست
صدایی نیست الا پت پت رنجور شمعی در جوار مرگ
ملول و با سحر نزدیک و دستش گرم کار مرگ
وز آن سو می‌رود بیرون، به سوی غرفه ای دیگر
به امیدی که نوشد از هوای تازه ی آزاد
ولی آنجا حدیث بنگ و افیون است
از اعطای درویشی که می خواند:
جهان پیر است و بی بنیاد، ازین فرهادکش فریاد
وز آنجا می‌رود بیرون، به سوی جمله ساحلها
پس از گشتی کسالت بار
بدان سان باز می‌پرسد سر اندر غرفه‌ی با پرده های تار:
کسی اینجاست؟
... و می‌بیند همان شمع و همان نجواست
که می‌گوید بمان اینجا؟
که پرسی همچو آن پیر به درد آلوده‌ی مهجور
خدایا به کجای این شب تیره بیاویزم قبای ژنده ی خود را؟
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بگذاریم
کجا؟
هر جا که پیش آید
بدانجایی که می گویند خورشید غروب ما
زند بر پرده ی شبگیرشان تصویر
بدان دستش گرفته رایتی زربفت و گوید: زود
وزین دستش فتاده مشعلی خاموش و نالد دیر
کجا؟
هر جا که پیش آید
به آنجایی که می‌گویند
چو گل روییده شهری روشن از دریای تر دامان و در آن چشمه‌هایی هست
که دایم روید و روید گل و برگ بلورین بال شعر از آن
و می نوشد از آن مردی که می‌گوید:
چرا بر خویشتن هموار باید کرد رنج آبیاری کردن باغی
کز آن گل کاغذین روید؟
به آنجایی که می گویند روزی دختری بوده ست
که مرگش نیز چون مرگ تاراس بولبا
نه چون مرگ من و تو، مرگ پاک دیگری بوده ست
کجا؟
هر جا که اینجا نیست
من اینجا از نوازش نیز چون آزار ترسانم
ز سیلی زن، ز سیلی خور وزین تصویر بر دیوار ترسانم
درین تصویر
عمر با تازیانه شوم و بی‌رحم خشایرشا
زند دیوانه وار، اما نه بر دریا
به گرده ی من، به رگهای فسرده ی من
به زنده ی تو، به مرده ی من
بیا تا راه بسپاریم
به سوی سبزه زارانی که نه کس کشته، ندروده
به سوی سرزمینهایی که در آن هر چه بینی بکر و دوشیزه ست
و نقش رنگ و رویش هم بدین سان از ازل بوده
که چونین پاک و پاکیزه ست
به سوی آفتاب شاد صحرایی
که نگذارد تهی از خون گرم خویشتن جایی
و ما بر بیکران سبز و مخمل گونه ی دریا
می‌اندازیم زورقهای خود را چون گل بادام
و مرغان سپید بادبانها را می آموزیم
که باد شرطه را آغوش بگشایند
و می‌رانیم گاهی تند، گاه آرام
بیا ای خسته خاطر دوست!
ای مانند من دلکنده و غمگین
من اینجا بس دلم تنگ است...