بزک نمرد و بهار آمد و خیار نبود به شوق کمبزه ما را دمی قرار نبود
گذشت فصل زمستان و سوز و سرما رفت ولی ذغال، سیه روی و شرمسار نبود (1)
ز پامنار گذشتم چو عید نو آمد لباس عید من آن جا گِل منار نبود (2)
مگر نه سال نکو از بهار آن پیداست؟ قسم به موت که خیری در این بهار نبود
به کوه لاله ، شقایق ، اقاقیا نــدمید به باغ سایه ی تبریزی و چنار نبود
هزار حوصله ی چهچه و سرود نداشت به جز صدای کلاغان و غار غار نبــود
زغال اخته ، لواشک ، چاقاله ی بادام... زنان حامله ی شهر را ویار نبود
به دشت، گزمه و داروغه و عسس بودند نشانی از لب جوی و نگار و یار نبود
به گوشه ای هم اگر یک نگار آهـو چشم ز بیم کوردلان جرات شکار نبود
صدای جیغ و هوار بنفش و آبی بود نوای عود و دف و تنبک و سه تار نبود
عروس شهر که با هر نتی به رقص و طرب جهاز او دیز و پرده اش بکار نبود(3)
چو سیلی تو به گوشم رسید، گفتم: کــاش جواب بوسه به جز ماچ آبدار نبود
بر آن الاغ که نامش خر مراد بود به جز مراد به کامان کسی سوار نبود
چو زخم نیش تو بر دل نشست، گفتم شکر که سال گاو دو شاخ است و سال مار نبود
و گرنه زهر تو ما را هلاک می فرمود نشانی از من هالو به روزگار نبود
1- زمستان می گذرد و روسیاهی به ذغال می ماند - ضرب المثل.
2- لباس بعد از عید برای گل منار خوب است - ضرب المثل.
3- دیز و بکار نیم پرده بالا و پایین هر نت را گویند.
رضا عالی پیام
ح. الف آذرپاد
به یاد شهید محمدمختاری
بر بال ققنوسم؛
بر سریری از آتش
تاجی از خار بر سر
زنجیر از زلف بر پای
آشنا می شنوم:
طنین تن «بهار» یست از ته جاده های پاییز
آفتاب می شود، می دانم!