نامه هایی به هیچکس!
به همایی که از جهنم تا کویر، بی ادعاتر از آب، در برابر آتشبار آفتاب، لحظه ای سایه اش را از سرم دریغ نکرد؛ بی صدا بی ریا بی توقعنامه هایی به هیچکس!
به همایی که از جهنم تا کویر، بی ادعاتر از آب، در برابر آتشبار آفتاب، لحظه ای سایه اش را از سرم دریغ نکرد؛ بی صدا بی ریا بی توقعدستهها
جدیدترین یادداشت‌ها
همه- برای رضا مشتاق...
- که بی تو شاعر خوبی نمی شوم خانم!
- روسری آبی
- بوی مرا این آب و صابون ها نخواهد برد...
- pour elle qui est assis à côté de la seine
- و جاده غربت و درد مسافر را نمی فهمد
- ببخشای ام اگر بستم دگر پلک تماشا را ...
- دیـــدی ای حــــافـــظ که کـــنعان دلــــم بی ماه شد؟
- یادت هست؟
- درد نداشتن ات
- و برای تو...
- دارد صدایت می زنم...
نویسندگان
بایگانی
- تیر 1398 1
- تیر 1393 1
- مرداد 1392 1
- تیر 1392 1
- بهمن 1391 1
- دی 1391 1
- مهر 1391 1
- مرداد 1391 2
- تیر 1391 2
- خرداد 1391 1
- اردیبهشت 1391 1
- بهمن 1390 1
- دی 1390 1
- آذر 1390 2
- آبان 1390 2
- مهر 1390 2
- شهریور 1389 1
- تیر 1389 1
- خرداد 1389 1
- فروردین 1389 1
- اسفند 1388 1
- دی 1388 2
- آذر 1388 1
- آبان 1388 1
- مهر 1388 2
- شهریور 1388 2
- مرداد 1388 1
- تیر 1388 1
- خرداد 1388 1
- اردیبهشت 1388 2
- اسفند 1387 2
- بهمن 1387 1
- آذر 1387 2
- آبان 1387 2
- مهر 1387 2
- شهریور 1387 2
- مرداد 1387 2
- تیر 1387 1
- خرداد 1387 2
- اردیبهشت 1387 1
- فروردین 1387 1
- اسفند 1386 1
- بهمن 1386 1
- دی 1386 1
- آذر 1386 1
- آبان 1386 3
- مهر 1386 1
- شهریور 1386 2
- مرداد 1386 2
- تیر 1386 1
- فروردین 1386 1
- دی 1385 1
- آبان 1385 15
- مهر 1385 7
- شهریور 1385 4
- مرداد 1385 4
- تیر 1385 5
- خرداد 1385 5
- اردیبهشت 1385 5
- فروردین 1385 5
- اسفند 1384 4
- بهمن 1384 3
- دی 1384 4
- آذر 1384 3
- آبان 1384 1
نبرد سایه ها
ایستاده بود؛ زخمی، ویران، خرد شده زیر بار تهمت...
تنها گناه-خواسته اش اسیر سایه ها نشدن کسی بود که عشقش برده ی سایه ها شدن بود!
تاج خار...
می شنوی هیچکس؟ حتی اگر نشنوی هم... ه...ا...ا...ا...ا...ا... چه سوزی دارد سرمای روی این زمین! گفته بودی همین نزدیکی ها... هنوز هستی؟ می بینی ام؟ ... کی ندیده ای که دوباره باشد؟ جسمی روح سفر کرده ی خویش می جوید، دیوانه وار به ریگ و خاک یخزده ی گور چنگ می زند. نبش قبرم می کنند هیچکس، نگاه کن! به پادشاهی اش می خواستند برسانند روحم را؛ از میان قلب مادر عزیز - زمین - بیرونش می کشند و تاجی از خار بر ...
... و من، دوباره سردم است هیچکس؛ عجیب سردم است!
مرا...
به...
خانه ام...
نه...
اما...
به...
به هیچ کجا...
صدایم را اگر می شنوی همینجا! همین حالا! تبر ابراهیمی ات بردار! بالای سرم فرا ببر! با تمام قدرت اهورایی ات! و فرود بیاور! بت تنم را خرد کن هیچکس! و دار فرتوت سپیدار چشمانم، درخت گلگون شعله های دستان یخزده ی دخترکی کبریت فروش، که سرمایش چون من تا ژرفای جان و عمق استخوان رسوخ کرده ست! گرمش کن هیچکس! تو را به هر که دوستترش می داری! تو را به جان عزیز همای، گرمش کن!