پرواز هم...

- نمی فهمم.

- خدا شما را ببخشد تا روزی بفهمید.

دخترک در حالی که نمی دانست چه بگوید تا بیشتر با او باشد گفت:

- یک بار آواز شما را شنیدم، شب بود.

- کلارا! تو هر نیمه شب آواز مرا می شنیدی. اما دیگر نخواهی شنید.

دختر سرش را به زیر افکند. موهای بلندش روی شانه هایش ریخت و روبانی که به گیسوانش بسته بود، باز شد. در حالی که چشمهایش را به زمین دوخته بود پرسید: چرا؟

 - کلارا، هنوز نمی دانم. از من نپرس. شاید جلوی پنجره ی دیگری بخوانم.

- پنجره ی دیگر؟ کدام پنجره؟ پنجره ی چه کسی؟

فرانسیس سر به زیر افکنده و به آرامی طوری که دختر نشنید گفت: پنجره ی خدا...

دخترک قدمی پیشتر نهاد و تکرار کرد: چه کسی؟ کدام پنجره؟ اما فرانسیس جوابی نداد...