روز والنتاین مبارک

کاش می شد مثل همه آنهای دیگر ببینمت یا نصف اینقدر که حس می کنمت، حس کنی ام، یا...

اما خواستم بدانی که هنوز ایستاده ام،‌ و چشمانم را به افق دوخته... چشم براه طلوع دوباره ات!

پرنده فقط یک پرنده بود...

یکی از دوستان نظری درباره ی پست قبلی گذاشته بود که لازم دیدم جهت روشنتر شدن افکار، توضیحاتی بدهم:

سلاخی را دیدم

زار زار می گریست!

پرنده ی کوچکی به او دل بسته بود...

سلاخ تنها بود. یک عمر بود که تنها بود! نپرس چرا، فقط همین که تنها مونده بود، یه عمر؛ به درازی تموم شبهای زمستون، به تنهایی یه گرگ زخمی که زوزه هاشو تو دلش می کشه تا کسی نشنوه، تا کسی ندونه، تا کسی... شایدم می ترسه یه شکارچی نامرد دیگه پیدا بشه، با یه تفنگ قویتر، با هدفگیری دقیقتر... کی تضمین می ده که تیر این یکی دیگه... و سلاخ تنها مونده بود مثل یه گرگ زخمی! سلاخ برای پنهان کردن زخم کارد نامردی که تو پشتش بود، کارد گرفته بود تو دستش؛ تا شاید با پناه آوردن به کارد سلاخی بتونه فراموش کنه زخم اون کاردی رو که تو کمرش بود... شکارچیا رو، تیر رو، خنجر رو، ناروهای آدما رو و دلش رو! این حقیقت مشمئز کننده رو که « یک انسانه» و اسیره میون این همه شکارچی آدم با تفنگای سگ کشی، با کارد و ساطورای نامردی، با بمب های ساعتی مخفی شده تو هدیه های مثلا عاشقانه، یادگاریای مثلا دوستانه...

سلاخ از اولش سلاخ نبود، آدم بود مثل همه ی شما آدما که زلالید مثل شبنم، ساده اید مثل قلب اون پرنده ای که خبر از هول هیولایی این خاک نداشت! اونو سلاخ کردند! خواست با پناه بردن به کارد سلاخیش دلشو از یاد ببره، انسانیتشو از یاد ببره؛ تا شاید راه تکرار بر خطر رو ببنده و از یه سوراخ دیگه گزیده نشه! سلاخ قصه ی ما ته دلش صاف بود، مثل دل شماها... اما خودش هم دوست نداشت دیگه هیچی این حقیقت تلخ رو به یادش بیاره؛ این که دلی داره و دل جای محبته، جای عشقه، جای... آهان راستی جای فرو کردن تیزی بی مرامی هم هست! آره، سلاخ به دنیایی که ساخته بود، بد عادت کرده بود. نمی خواست یعنی دیگه حوصله ای براش باقی نمونده بود که بیاد از کشتارگاهش بیرون، می ترسید از شنیدن صدای یه چکاوک یا دیدن یه شقایق داغدیده، داغ خودش یادش بیفته، برگرده تو اون دوران انسانیتش و دوباره زخمای کهنه ش سر باز کنه! دوباره اون درد قدیمی تیر بکشه دوباره... - به این راحتی هایی هم که فکر بکنی از اون زخمها جون به در نبرده بود - بخاطر همین تو سلاخ خونه ش مونده بود و نمی اومد بیرون تا اینکه یه شب بعد شستن دستای خون آلودش، وقتی داشت میومد تا عین لاشه هایی که از صبح تا حالا سلاخی کرده بود بیفته رو پوست های لاشه ها، یه صدا بشنوه؛ صدای یه پرنده ی کوچولو...

پرنده پاکه، مثل برف شبای چله، معصوم مثل یه قطره آب، تو اون لحظه به فکر فرار از تنهایی خودشه غافل از اینکه یک گرگ زخمی به عمق این تنهایی فرار کرده، کمین گرفته و هر لحظه ممکنه... شاید اون وقتی سلاخ رو دیده که کارد تو دستش نبوده، پیش بند خون آلودش تنش نبوده و عرق شرم کشتن یه جاندار بیگناه دیگه رو پیشونیش نبوده، یا شایدم پرنده هنوز اینا رو نمی دونه! پرنده هنوز نمی دونه از اون تیغه ی بلند براق که تا حالا جون صدتا رو گرفته باید ترسید، از یکی که اون تیغه ی خونی تو دستشه باید نفرت داشت... اجتماع هنوز اینا رو به پرنده یاد نداده! اما هیچوقت دیر نیست. کمتر از یک ثانیه بسته شدن چشمای سلاخ کافیه ( سرعت تیر هشتصد و نود متر در ثانیه س یعنی پیش از این که صداش به گوشت برسه کار خودشو کرده و از اون طرف در رفته) تا اونم درد از پشت تیر خوردن رو حس کنه، تا اونم ببینه این جنگل-دنیا واقعا چه شکلیه؟ مگه کسی به بیگناهی اونی که حالا سلاخ شده فکر کرد؟ مگه کسی دلش براش لرزید؟ مگه... اما سلاخ تو بی گناهی پرنده مونده، تو اعتماد بی مقدمه ی پرنده مونده، تو صمیمیت بچگانه ی پرنده مونده... به نظرت چکار می تونه بکنه؟ نه می تونه مثل این همه مدت پا بذاره رو دلش و سر پرنده ی کوچولو رو هم بذاره پهلوی اونای دیگه، نه می تونه پس از این همه مقاومت و فرار، در تخته شده ی دلش رو باز کنه و بگه دم در بده! اگه بخواد جواب پرنده رو هم با کارد بده، جواب اون ته مونده وجدانش، جواب نگاه معصومانه ی پرنده، جواب دل ساده ی پرنده رو چی بده؟ اگه این کار رو نکنه اون همه خاطرات خفه کننده ای که صدای صمیمی این پرنده براش زنده می کنه دیوونه ش می کنن! پرنده ای که بازم بعد اون همه وقت احساس نفرین شده ی سلاخ رو زنده کرده و آورده جلوی چشمش داره زجرش می ده و سلاخی که یه ضرب شستش گردن کلفت ترین بوفالوها رو نقش زمین می کنه مونده که با این نیم وجبی چیکار کنه. اگه بخواد پرنده رو پیش خودش نگه داره، این غرور قدرتی رو که این همه سال مثل یه رفیق با مرام همه ی زخمهاشو پوشونده، این همه وقت تنها همدم راهش بوده چطور بهش نامردی کنه و بگه بهش که برو بو می دی، دیگه دوستت ندارم! خوشم ازت نمیاد؛ یه پرنده ی کوچولو رو می خوام جایگزینت کنم؟ پس ادعای رفاقتش چی می شه؟ اونوقت اگر این کار رو بکنه نمی شه مثل اون شکارچیای نامردی که از پشت...؟

آره! سلاخ ما بایدم دل نداشته باشه یعنی باید متنفر باشه از دل داشتن! هنوز جای « دل داشتن» اولیش درد می کنه!

حرفهایی برای نگفتن...

سلاخی را دیدم.

زار زار می گریست...

پرنده ی کوچکی به او دل بسته بود!!!

جیرجیرک...

Cicada told the Bear:I think I've somehow fallen for you. I'd like to tell you something I've told nobody before
Bear said:"Leaves are falling and it's time for me to sleep. We can talk about it another time. When I woke up
Bear woke up but Cicada was gone. The Bear didn't know that Cicada could not live more than 3 days

ترجمه به انگلیسی از: فریاد جیرجیرک [e-mail]

جیرجیرک به خرس گفت: فکر می کنم یه جورایی عاشقت شده م. می خوام یه چیزی رو بهت بگم که تا حالا به هیچکس نگفته م.

خرس گفت: برگها دارند می ریزند و وقت خواب زمستانی من است. بعدا درباره اش صحبت می کنیم؛ وقتی از خواب بیدار شدم.

خرس بیدار شد اما جیرجیرک نبود. خرس نمی دانست که جیرجیرک سه روز بیشتر عمر نمی کند!  

قطره ای بر نیلوفر...

باران  سحرخیزان  تا  صبح  که  دریابد

تا  ذره  صفت  ما را  که  زیر و زبر  یابد

آن بخت که را باشد کاید به لب جویی

تا  آب  خورد  ناگه  او  عکس قمر  یابد

یا تشنه چو  اعرابی در چه فکند دلوی

در  دلو نگارینی  چون  تنگ شکر  یابد

یا همچو  سلیمانی بشکافد ماهی را

اندر   شکم  ماهی  آن خاتم  زر  یابد

یا چون  پسر  ادهم  راند بسوی  آهو

تا  صید  کند  آهو  خود  صید دگر  یابد

یا مرد علف کش کو گردد سوی ویرانها

ناگاه  به  ویرانی   از   گنج   خبر   یابد

رو  رو  بهل  افسانه  تا  محرم و بیگانه

از نور « الم نشرح» بی شرح تو دریابد

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد

ومن بی تو تنهایم باران...

حقیقت زندگی نفس زندگی است. آغازش از زهدان مادر نیست و پایانش نیز به بستر گور ختم نمی شود. زیرا سالهایی که گذشته اند در قیاس با حیات جاودانه لحظه ای بیش نبودند. جهان مادی و هر چه در آن است در قیاس با لحظه بیداری که وحشت مرگش می خوانیم
خوابی بیش نیست. جبران خلیل جبران

قطره ای بر نیلوفر...

Then said Almitra, Speak to us of Love.

And he raised his head and looked upon the people, and there fell a stillness upon them. And with a great voice he said: When love beckons to you, follow him, Though his ways are hard and steep.

And when his wings enfold you yield to him, Though the sword hidden among his pinions may wound you.

And when speaks believe him, Though his voice may shatter your dreams as the north wind lays waste the garden.

***

For even as love crowns you so shall he crucify you.

آنگاه المیترا گفت با ما از عشق سخن بگوی.

پیامبر سر برآورد و نگاهی به مردم انداخت، و سکوت و آرامش مردم را فرا گرفته بود. آنگاه با صدایی ژرف و رسا گفت:

هر زمان که عشق اشارتی به شما کرد در پی او بشتابید، هر چند راه او سخت و ناهموار باشد.

و هر زمان بالهای عشق شما را در بر گرفت خود را به او سپارید، هر چند که تیغهای پنهان در بال و پرش ممکن است شما را مجروح کند.

و هر زمان که عشق با شما سخن گوید او را باور کنید، هر چند دعوت او رویاهای شما را چون باد مغرب در هم کوبد و باغ شما را خزان کند.

***

زیرا عشق چنانکه شما را تاج بر سر می نهد، به صلیب نیز می کشد.